Επανάληψη: Αναφορικές προτάσεις με αναφορικές αντωνυμίες στην ονομαστική και την αιτιατική

Οι αναφορικές προτάσεις είναι δευτερεύουσες προτάσεις. Κατά κανόνα, δεν μπορούν να σταθούν μόνες τους στον λόγο και εξαρτώνται από μία γενικότερη κύρια ή δευτερεύουσα πρόταση. Οι αναφορικές προτάσεις δίνουν περισσότερες πληροφορίες για ένα ουσιαστικό ή μία αντωνυμία στη γενικότερη πρόταση. Μία αναφορική πρόταση βρίσκεται, κατά κανόνα, ακριβώς μετά τη λέξη, στην οποία αναφέρεται, και χωρίζεται με κόμμα. Το ρήμα που κλίνεται βρίσκεται συνήθως στο τέλος της αναφορικής πρότασης. Η αναφορική πρόταση συνδέεται με τη γενικότερη πρόταση με μία αναφορική αντωνυμία. Αυτή η αναφορική αντωνυμία παραπέμπει στη λέξη αναφοράς στη γενικότερη πρόταση.

Nico besucht Pepe. Er (= Pepe) wohnt in einem Hotel.

Pepe είναι η λέξη αναφοράς.

Nico besucht Pepe, der in einem Hotel wohnt.

Η λέξη αναφοράς καθορίζει το «Genus» (= γραμματικό γένος) και το «Numerus» (= ενικός/πληθυντικός) της αναφορικής αντωνυμίας, η οποία συνδέει την αναφορική πρόταση με τη γενικότερη πρόταση. Ο «Pepe» είναι ένας άνδρας, επομένως πρόκειται για αρσενικό ενικού αριθμού.

Το «Kasus» (= πτώση), στο οποίο βρίσκεται η αναφορική αντωνυμία, εξαρτάται από τη γραμματική λειτουργία της αναφορικής αντωνυμίας στην αναφορική πρόταση. Στην πρώτη πρόταση («Nico besucht Pepe»), ο «Pepe» είναι το αντικείμενο σε αιτιατική, στη δεύτερη πρόταση («Er wohnt in einem Hotel») είναι όμως υποκείμενο, επομένως είναι σε ονομαστική.

Η αναφορική αντωνυμία είναι αρσενικού γένους στον ενικό αριθμό και είναι σε ονομαστική, δηλαδή «der».

Οι αναφορικές αντωνυμίες:

Δες το παράδειγμα σε αιτιατική:

Nico spricht mit Pepe. Er bittet ihn (= Pepe) um Hilfe.

Στη δεύτερη πρόταση, ο Pepe είναι το αντικείμενο σε αιτιατική. Γι’ αυτό, η αναφορική αντωνυμία είναι «den».

Nico spricht mit Pepe, den er um Hilfe bittet.