وقتی توصیف می‌کنیم که فردی یا چیزی کجا قرار گرفته است، اغلب از حرف اضافه + اسم در حالت داتیو (حالت مفعولی غیرمستقیم) استفاده می‌کنیم.

مثال‌های زیر را که در آن‌ها حرف اضافه in + حالت مفعولی غیرمستقیم به کار رفته‌ است، مرور کن:

Wo warten Nico und Max? – Im Flur. (im = in dem)
Wo kann ich Kaffee trinken? – In der Cafeteria.
Wo ist Herr Müller? – Im Büro. (im = in dem)
Wo finden die Bewerbungsgespräche statt? – In den Konferenzräumen.

برخی از حروف اضافه، برای مثال in در صورتی که در ارتباط با جا و مکان به کار روند، حروف اضافه متغیر خوانده می‌شوند. اسم‌هایی که پس از این حروف اضافه قرار می‌گیرند، هم می‌توانند در حالت آكوزاتیو (حالت مفعولی مستقیم) باشند و هم در حالت داتیو (حالت مفعولی غیرمستقیم). در پاسخ به پرسش‌هایی که با Wo …? ساخته شده‌اند، از حروف اضافه متغیر به همراه حالت داتیو استفاده می‌شود.

در زبان آلمانی ۹ حرف اضافه متغیر وجود دارد که از این قرارند:

in / an / unter / über / auf / vor / hinter / neben / zwischen

نیکو و ماکس در راهرویی نشسته و منتظراند — null DW

Nico und Max warten im Flur.

یک تابلوی خروج اضطراری که روی یک در نصب شده است — null colourbox.de

Das Schild ist an der Tür.

یک اتاق خالی با پنجره، زیر تاقچه پنچره یک تابلوی خروج اضطراری — null colourbox.de

Das Schild ist unter dem Fenster.

یک در که بالای آن تابلوی خروج اضطراری نصب شده است — null colourbox.de

Das Schild ist über der Tür.

اِما روی صندلی نشسته و لبخند می‌زند — null DW

Emma sitzt auf dem Stuhl.

اِما روی زمین جلوی یک صندلی نشسته و لبخند می‌زند — null DW

Emma sitzt vor dem Stuhl.

اِما پشت یک صندلی ایستاده و لبخند می‌زند — null DW

Emma steht hinter dem Stuhl.

اِما به پشتی یک صندلی تکیه داده و لبخند می‌زند — null DW

Emma steht neben dem Stuhl.

اِما بین دو صندلی ایستاده و لبخند می‌زند — null DW

Emma steht zwischen den Stühlen.

در برخی موارد از شکل کوتاه و اختصاری حرف اضافه و حرف تعریف استفاده می‌شود:

in + dem = im
an + dem = am

اصطلاحات دستوری به آلمانی:

der Dativ: در زبان آلمانی چهار شکل یا حالت دستوری برای اسم‌ها وجود دارد. این چهار حالت Fälle یا Kasus نیز خوانده می‌شوند. افزون بر حالت فاعلی و حالت آکوزاتیو (حالت مفعولی مستقیم)، حالت داتیو (حالت مفعولی غیرمستقیم) نیز وجود دارد. اسم‌ها برای مثال زمانی در این حالت قرار می‌گیرند که با حروف اضافه‌ی مشخص یا به عنوان مفعول آکوزاتیو به همراه فعلی به کار روند که چنین مفعولی را می‌طلبد. حروف تعریف معین/نامعین در حالت داتیو از این قرارند:

dem / einem
der / einer
dem / einem
den / -

در حالت جمع در اغلب موارد پسایند -n نیز به جمع اسم اضافه می‌شود.