جمله‌های موصولی

جمله‌های موصولی جمله‌هایی فرعی هستند. این جمله‌ها معمولا نمی‌توانند به تنهایی به کار روند و وابسته به جمله‌ای اصلی یا یک جمله فرعی دیگر هستند. جمله‌های موصولی اطلاعات بیشتری در مورد اسم یا ضمیری که در جمله اصلی آمده، به دست می‌دهند. جمله‌ موصولی معمولا بلافاصله پس از واژه‌ای که به آن مربوط می‌شود قرار می‌گیرد. فعلِ صرف‌شده در جمله موصولی در پایان جمله قرار دارد. جمله‌ی موصولی از طریق ضمیری موصولی با جمله اصلی پیوند داده می‌شود.

ضمایر موصولی

ضمایر موصولی از نظر شکل با حرف تعریف معین تفاوت چندانی ندارند.

ضمایر موصولی der و die و das آغازگر جمله‌های موصولی در حالت فاعلی هستند. ضمایر موصولی از لحاظ جنسیت و شمار (مفرد یا جمع) با واژه‌ جمله‌ اصلی که آن را نمایندگی می‌کنند، تطابق دارند. نقش ضمیر موصولی در جمله فرعی تعیین‌کننده حالت دستوری آن است. در صورتی که ضمیر موصولی در جمله فرعی نقش فاعل را ایفا کند، در حالت فاعلی قرار دارد.

حالت فاعلی مذکر مفرد (der Mann):

جمله اصلی + جمله اصلی:

Der Koch ist der Mann. Er (= der Mann) kocht im Restaurant für Gäste.

جمله اصلی + جمله فرعی:

Der Koch ist der Mann, der im Restaurant für Gäste kocht.

حالت فاعلی مؤنث مفرد (die Kneipe):

Ich gehe gern in die Kneipe. Sie ist neben meinem Haus.

Ich gehe gern in die Kneipe, die neben meinem Haus ist.

در مثال‌های بالا واژه‌های مورد نظر که در جمله‌های موصولی توصیف می‌شوند، به همراه حرف تعریف معین (der یا die) آمده‌اند. در صورتی که واژه‌ مورد نظر در جمله اصلی بدون حرف تعریف به کار رود، ضمیر موصولی در حالت فاعلی همچنان از لحاظ شکل مانند حرف تعریف معین خواهد بود.

حالت فاعلی خنثی مفرد (das Gericht):

Pizza ist ein Gericht. Es ist nicht besonders gesund.

Pizza ist ein Gericht, das nicht besonders gesund ist.

حالت فاعلی جمع (die Menschen):

Feinschmecker sind Menschen. Sie wissen viel über gutes Essen.

Feinschmecker sind Menschen, die viel über gutes Essen wissen.