حروف اضافه‌ای که برای بیان مکان یا جهت به کار می‌روند

حروف اضافه واژه‌ها یا گروهی از واژگان را به هم مرتبط می‌سازند و برای بیان مناسبات بین موجودات زنده، اشیاء و یا مفاهیم به کار می‌روند.

حروف اضافه مکان، مناسبت‌ها و شرایط مکانی یا جهت را بیان می‌کنند.

حروف اضافه را می‌توان بر اساس مقوله‌های گوناگون دسته‌بندی کرد:

معنا: زمانی که حرف اضافه مکان (?wo) یا جهت (?woher?/wohin) را بیان می‌کند.
حالت دستوری: زمانی که حرف اضافه به همراه حالت آکوزاتیو یا حالت داتیو به کار می‌رود.

در هنگام استفاده از حروف اضافه متغیر باید توجه کرد که حالت دستوری و معنا ارتباطی تنگاتنگ با یکدیگر دارند.

مکان(?Wo) حالت داتیو	جهت (?Wohin) حالت آکوزاتیو
in	in
an	an
unter	unter
über	über
auf	auf
vor	vor
hinter	hinter
neben	neben
zwischen	zwischen

 البته شماری از حروف اضافه نیز هستند که اسم را فقط در یک حالت قرار می‌دهند. به عبارت دیگر اسمی که پس از آن‌ها قرار می‌گیرد، یا فقط در حالت داتیو است یا فقط در حالت آکوزاتیو. در صورت استفاده از این حروف اضافه ممکن است در پاسخ به پرسش ?...Wohin حالت داتیو به کار برود:

حالت داتیو	حالت آکوزاتیو
aus	durch
nach	entlang*
zu
an ... vorbei

* حرف اضافه entlang تنها زمانی به همراه حالت آکوزاتیو به کار می‌رود که این حرف اضافه پس از اسمِ مورد نظر قرار بگیرد:

die Straße entlang.

اصطلاحات دستوری به آلمانی:

die Präposition: حروف اضافه معمولا واژه‌هایی کوتاه هستند که واژه‌های دیگر یا گروه‌های اسمی را به هم پیوند می‌دهند. آن‌ها رابطه بین موجودات زنده، اشیاء یا مفاهیم نسبت به یکدیگر را بیان می‌کنند.