„Gesetzliche Krankenversicherung” („ustawowe ubezpieczenie zdrowotne”) jako część ubezpieczeń społecznych jest regulowane ustawowo i jest obowiązkowe dla większości zatrudnionych. Będąc członkiem dowolnie wybranej kasy chorych, co miesiąc opłacasz składki na ubezpieczenie zdrowotne i pielęgnacyjne. Składki te odprowadzane są zarówno przez pracownika, jak i przez pracodawcę.

Ubezpieczony otrzymuje kartę ubezpieczeniową, a kasa chorych pokrywa koszty leczenia. Za niektóre zabiegi, najczęściej u dentysty, trzeba jednak dodatkowo płacić z własnej kieszeni.

Oprócz ustawowego ubezpieczenia zdrowotnego można się też ubezpieczyć w prywatnej kasie chorych. Prywatne ubezpieczenia zdrowotne są dostępne dla pracowników zarabiających miesięcznie minimum 4800 euro brutto, urzędników państwowych, samozatrudnionych i studentów. Składka zależy od wybranej taryfy, ale na pewno będzie wyższa niż w ustawowych kasach chorych. Za to jednak można spodziewać się lepszych świadczeń.

W przypadku osób starających się o azyl przeprowadzane jest badanie wstępne, podczas którego ustala się, czy nie chorują one na choroby zakaźne. Stany ostre i bolesne dolegliwości leczone są u takich osób natychmiast, ale dopiero po 15 miesiącach ubiegający się o azyl mają prawo do takiej samej opieki zdrowotnej jak ubezpieczeni ustawowo i otrzymują elektroniczną kartę ubezpieczeniową. Muszą jednak odprowadzać do kasy chorych część swoich świadczeń socjalnych (1–2%) na pokrycie opieki medycznej.