Ως μέρος της κοινωνικής ασφάλισης, η «gesetzliche Krankenversicherung» ρυθμίζεται στη Γερμανία από τον νόμο και είναι υποχρεωτική για την πλειονότητα των εργαζομένων. Όντας μέλος ενός από τα «Krankenkassen» που μπορεί να επιλέξει κανείς ελεύθερα, καταβάλλεις μηνιαίως εισφορές για ασφάλιση ασθενείας και υγειονομικής περίθαλψης, το κόστος των οποίων μοιράζεσαι ως εργαζόμενος με τον εργοδότη σου. Σου δίνεται μία κάρτα ασφάλισης ασθενείας και το ταμείο ασφάλισής σου αναλαμβάνει τα έξοδα της ιατροφαρμακευτικής σου περίθαλψης. Ωστόσο, στην περίπτωση του οδοντιάτρου, κάποιες ειδικές θεραπείες γίνονται πλέον με δική σου οικονομική επιβάρυνση. 

Εκτός από την υποχρεωτική από τον νόμο ασφάλιση ασθενείας, υπάρχει και το ιδιωτικό μοντέλο. Την επιλογή ιδιωτικής ασφάλισης ασθενείας έχουν εργαζόμενοι με ακαθάριστες μηνιαίες αποδοχές άνω των 4.800 €, δημόσιοι υπάλληλοι, ελεύθεροι επαγγελματίες και φοιτητές. Το μοντέλο πληρωμής της ιδιωτικής ασφάλισης ασθενείας εξαρτάται από το πακέτο που επιλέγει κανείς και είναι πιο δαπανηρό από την υποχρεωτική από τον νόμο ασφάλιση ασθενείας. Από την άλλη πλευρά, όμως, οι παροχές της ιδιωτικής ασφάλισης είναι καλύτερες. 

Για τους αιτούντες άσυλο διαπιστώνεται κατά τη λεγόμενη αρχική εξέταση, εάν ο αιτών ή η αιτούσα πάσχει από κάποια μεταδοτική ασθένεια. Οξείας μορφής ασθένειες και πόνοι αντιμετωπίζονται άμεσα. Οι αιτούντες άσυλο απολαμβάνουν μόνο μετά το πέρας 15 μηνών ίσα δικαιώματα με τους κατά νόμο ασφαλισμένους ως προς την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τότε τους δίνεται μία ηλεκτρονική κάρτα υγείας. Παρ’ όλ’ αυτά, πρέπει να δίνουν περίπου 1-2% του κοινωνικού επιδόματός τους για τις παροχές του ταμείου ασφάλισης ασθενείας.