نیکو در اتاق پرو ایستاده و سلما به پیراهنی نگاه می‌کند که نیکو به تن دارد — null DW

Das Hemd passt dir nicht. Es ist zu groß.

بسیاری از فعل‌ها در زبان آلمانی با مفعول به کار می‌روند. این مفعول در اکثر موارد در حالت آکوزاتیو قرار دارد. شماری از فعل‌ها اما هستند که تنها همراه با مفعول داتیو کار می‌روند. مفعول داتیو معمولا شخصی است که کار یا حالتی بر او اعمال می‌شود. passen و stehen به این دسته از فعل‌ها تعلق دارند.

مثال:

Das Hemd passt dem Mann nicht.
Die Hose steht der Frau nicht.
Der Pullover passt dem Kind nicht.
Die dunklen Jacken stehen den Kindern nicht.

در زبان آلمانی همچنین می‌توان ضمیری شخصی را به عنوان مفعول داتیو به کار برد. در چنین صورتی باید ضمیر مورد نظر را در حالت داتیو قرار داد:

ich -> mir
du -> dir

مثال:

Das Hemd passt mir nicht.
Der Pullover steht dir nicht.

مفعول داتیو را در پاسخ به پرسش‌های که با Wem? یا Was? ساخته شده‌اند، به کار می‌بریم (Wem برای اشخاص و Was برای اشیاء).

اصطلاحات دستوری به آلمانی:

der Dativ: در زبان آلمانی چهار مقوله یا حالت دستوری برای اسم وجود دارد که به آنها Fälle یا Kasus نیز گفته می‌شود. در کنار حالت فاعلی و حالت آکوزاتیو (حالت مفعولی مستقیم) حالت داتیو (حالت مفعولی غیرمستقیم) هم وجود دارد. اسم‌ها در صورتی که برای نمونه پس از حروف اضافه‌ مشخصی قرار گیرند یا مفعول فعل‌های مشخصی باشند که مفعولی داتیو می‌طلبند، در این حالت به کار می‌روند. حروف تعریف معین و نامعین در حالت داتیو از این قرارند:

dem/einem, der/einer, dem/einem, den/-

افزون بر این باید به این نکته نیز توجه کرد که در حالت جمع حرف -n در اغلب موارد به اسم اضافه می‌شود.