در زبان آلمانی چهار حالت دستوری وجود دارد که با سه گونه از آن‌ها پیشتر آشنا شده‌ای: حالت فاعلی، حالت آکوزاتیو (حالت مفعولی مستقیم) و حالت داتیو (حالت مفعولی غیرمستیم). چهارمین حالت دستوری در زبان آلمانی حالت ملکی یا اضافه (Genitiv) نام دارد و با آن می‌توان مالکیت یا تعلق را بیان کرد.
یک اسم را می‌توان با اسمی دیگر که در حالت اضافه قرار دارد و نقش مضاف را ایفا می‌کند، تکمیل و دقیق‌تر توصیف کرد. در صورتی که مضاف اسمی خاص باشد، معمولا پیش از اسم دیگر (مضاف‌الیه) قرار می‌گیرد و پسایند -s به آن افزوده می‌شود.
Das ist Selmas Handy.
Das ist Sebastians Gitarre.
به اسم‌هایی خاص که به آوای سین (حروف -s / -ß / -z / -x) ختم می‌شوند، به جای پسایند -s تنها یک آپاستروف اضافه می‌شود:
Das ist Max’ Fahrrad.
|
اصطلاحات دستوری به آلمانی: der Genitiv: در زبان آلمانی چهار شکل یا حالت دستوری برای اسم‌ها وجود دارد. این چهار حالت Fälle یا Kasus نیز خوانده می‌شوند. افزون بر حالت فاعلی، حالت آکوزاتیو (حالت مفعولی مستقیم) و حالت داتیو (حالت مفعولی غیرمستقیم) حالت اضافه یا ملکی نیز وجود دارد. یک اسم می‌تواند در صورتی که پس از حروف اضافه‌ای خاص یا به عنوان مضاف اسمی دیگر به کار رود، در حالت اضافه (Genitiv) قرار گیرد. از این طریق می‌توان مالکیت یا تعلق را نیز بیان کرد. شکل حروف تعریف در حالت اضافه از این قرار است: des/eines, der/einer, der/-. به اسم‌هایی که حرف تعریف آن‌ها مذکر یا خنثی است و همچنین اسم‌های خاص غالبا پسایند -s افزود می‌شود. |