برای بیان دستور و خواست راه‌های گوناگونی وجود دارد. یکی از رایج‌ترین را‌ه‌ها استفاده از وجه امری است.
وجه امری برای مخاطب رسمی
در مواردی که به طرفِ گفت‌وگو "شما" می‌گوییم، از وجه امری رسمی استفاده می‌کنیم. برای ساخت جملهی امری کافی است که فعلِ صرف‌شده را در آغاز جمله و پیش از ضمیر قرار دهیم.
|
den Käse in Würfel. |
Sie | Schneiden |
|
den Käse auf die Pizza. |
Sie | Legen |
|
die Pizza in den Ofen. |
Sie | Schieben |
مصدر
در دستورها، راهنمایی‌ها و توصیه‌های کتبی، برای مثال در برگه‌های اطلاعات مصرف دارو یا دستورالعمل‌های گوناگون گاهی هم از مصدر برای بیان دستور یا توصیه استفاده می‌شود. در چنین مواردی فاعل جمله حذف می‌شود و فعل اصلی در شکل مصدر در پایان جمله قرار می‌گیرد.
Den Käse in Würfel schneiden.
Den Käse auf die Pizza legen.
Die Pizza in den Ofen schieben.
|
اصطلاحات دستوری به آلمانی Der Infinitiv: مصدر یا بن‌واژه، گونه‌ی اصلی فعل است که صرف نشده است. مصدر تنها مفهوم فعل را می‌رساند و بر زمان، شخص و شمار دلالت نمی‌کند. افعال در مدخل‌های واژه‌نامه‌ها یا فهرست‌های واژگان معمولا به شکل مصدر آمده‌اند. فعل‌های آلمانی در حالت مصدر به e)n)- ختم می‌شوند. |