وقتی توصیف می‌کنیم که فردی یا چیزی کجا قرار گرفته است، اغلب از حرف اضافه + اسم در حالت داتیو (حالت مفعولی غیرمستقیم) استفاده می‌کنیم.

مثال‌های زیر را که در آن‌ها حرف اضافه in + حالت مفعولی غیرمستقیم به کار رفته‌ است، مرور کن:

Wo warten Nico und Max? – Im Flur. (im = in dem)
Wo kann ich Kaffee trinken? – In der Cafeteria.
Wo ist Herr Müller? – Im Büro. (im = in dem)
Wo finden die Bewerbungsgespräche statt? – In den Konferenzräumen.

برخی از حروف اضافه، برای مثال in در صورتی که در ارتباط با جا و مکان به کار روند، حروف اضافه متغیر خوانده می‌شوند. اسم‌هایی که پس از این حروف اضافه قرار می‌گیرند، هم می‌توانند در حالت آكوزاتیو (حالت مفعولی مستقیم) باشند و هم در حالت داتیو (حالت مفعولی غیرمستقیم). در پاسخ به پرسش‌هایی که با Wo …? ساخته شده‌اند، از حروف اضافه متغیر به همراه حالت داتیو استفاده می‌شود.

در زبان آلمانی ۹ حرف اضافه متغیر وجود دارد که از این قرارند:

in / an / unter / über / auf / vor / hinter / neben / zwischen

Nico und Max warten im Flur.

Das Schild ist an der Tür.

Das Schild ist unter dem Fenster.

Das Schild ist über der Tür.

Emma sitzt auf dem Stuhl.

Emma sitzt vor dem Stuhl.

Emma steht hinter dem Stuhl.

Emma steht neben dem Stuhl.

Emma steht zwischen den Stühlen.

در برخی موارد از شکل کوتاه و اختصاری حرف اضافه و حرف تعریف استفاده می‌شود:

in + dem = im
an + dem = am