صیغه زمان حال در مواردی به کار می‌رود که عمل یا رویدادی اکنون یا در آینده‌ای نزدیک انجام می‌گیرد. صرف اکثر فعل‌ها در زمان حال اینگونه است:
مثال: kommen
| مفرد: | |
| اول شخص | ich komme |
| دوم شخص | du kommst |
| سوم شخص | er/sie/es kommt |
| جمع: | |
| اول شخص | wir kommen |
| دوم شخص | ihr kommt |
| سوم شخص | sie kommen |
| مخاطب رسمی | Sie kommen |
صرف فعل برای سوم شخص جمع و مخاطب رسمی یکسان است. تفاوت ضمیر سوم شخص جمع و مخاطب رسمی نیز در این است که حرف S در ضمیر Sie برای مخاطب رسمی بزرگ نوشته می‌شود.
در صورتی که ریشه فعل به-d یا -t ختم شود، برای دوم و سوم شخص مفرد و دوم شخص جمع حرف -e- میان شناسه و ریشه فعل اضافه می‌شود.
مثال: arbeiten (کار کردن)
| مفرد: | |
| اول شخص | ich arbeite |
| دوم شخص | du arbeitest |
| سوم شخص | er/sie/es arbeitet |
| جمع: | |
| اول شخص | wir arbeiten |
| دوم شخص | ihr arbeitet |
| سوم شخص | sie arbeiten |
| مخاطب رسمی | Sie arbeiten |
برخی از فعل‌ها به صورت بی‌قاعده صرف می‌شوند.
مثال: sein
| مفرد: | |
| اول شخص | ich bin |
| دوم شخص | du bist |
| سوم شخص | er/sie/es ist |
| جمع: | |
| اول شخص | wir sind |
| دوم شخص | ihr seid |
| سوم شخص | sie sind |
| مخاطب رسمی | Sie sind |
|
اصطلاحات دستوری به آلمانی das Verb: فعل به آن بخش از جمله گفته می‌شود که نمایانگر انجام کار و وقوع رویداد و توصیف‌گر موقعیت یا وضعیتی است، مثل رفتن، خوردن، بازی کردن. مصدر اکثر فعل‌های آلمانی -en به ختم می‌شود، برای نمونه kommen و lernen و heißen. die Konjugation: وقتی فعل در صیغه‌های زمانی و برای اشخاص گوناگون(اول شخص و غیره) صرف می‌شود، شکل آن تغییر می‌کند و معمولا شناسه‌ای مشخص نمایانگر فعلِ صرف‌شده است. das Präsens: زمان حال یکی صیغه‌های زمانی فعل است. در زبان آلمانی فقط زمان حال ساده به کار می‌رود. در آلمانی برخلاف زبان‌های فارسی یا انگلیسی زمان حال استمراری وجود ندارد. |