اگر می‌خواهیم بگوییم که دوست داشتیم چه کسی، چکاره و یا چطور می‌بودیم، فعل sein را در وجه التزامی ۲ (Konjunktiv II) به کار می‌بریم.
Ich bin nicht verheiratet. (میل)
Ich wäre gern verheiratet. (آرزو)
صرف فعل sein در وجه التزامی ۲ از این قرار است:
| مفرد | ||
| اول شخص | ich wäre | |
| دوم شخص | du wärst (du wärest)* | |
| سوم شخص | er/sie/es/man wäre | |
| جمع | ||
| اول شخص | wir wären | |
| دوم شخص | ihr wärt (ihr wäret)* | |
| سوم شخص | sie wären | |
| مخاطب رسمی | Sie wären |
* در این موارد دو گونه در زبان آلمانی وجود دارد. گونه‌ای که در پرانتز آمده است، کمتر به کار می‌رود.